آن چه را نپاید ، دلبستگی را نشاید !

جغدی روی کنگره های قدیمی دنیا نشسته بود و زندگی را تماشا می کرد ! رفتن  و رد پای آن را ! 

 آدم هایی را که به سنگ و ستون ... به در و دیوار دل می بندند !

اما جغد می دانست که سنگ ها ترک می خورند ، ستون ها فرو می ریزند ،

 درها می شکنند و دیوارها خراب می شوند !

او بارها و بارها تاج های شکسته ، غرورهای تکه پاره شده را لابه لای خاکروبه های قصر دنیا

دیده بود !

او همیشه آوازهایی درباره ی دنیا و نا پایداری اش می خواند و فکر می کرد

 شاید پرده های ضخیم دل آدم ها با این آواز کمی بلرزد !

روزی کبوتری از آن حوالی رد می شد ، آواز جغد را که شنید ، گفت بهتر است سکوت کنی

و آواز نخوانی !؟

آدم ها آوازت را دوست ندارند ، غمگینشان می کنی ... دوستت ندارند ؟؟!!

چرا که بد یمن و بد شگونی ! و جز خبر بد و غمگین چیزی همراه نداری !

قلب جغد پیر شکست ! و دیگر آواز نخواند .......!

سکوت او آسمان را افسرده کرد !!

آن وقت خدا به جغد گفت: آوازه خوان کنگره های خاکی من ! پس چرا دیگر آواز نمی خوانی ؟

دل آسمانم گرفته است !!

جغد گفت: خدایا ! آدم هایت من و آواز هایم را دوست ندارند ؟!

خدا گفت: آوازهای تو بوی دل کندن می دهد و آدم های به دنبال دل بستن اند !

 دل بستن به هر چیز کوچک و بزرگ ! تو مرغ تماشا و اندیشه ای !

و آن که می بیند و می اندیشد به هیچ چیز دل نمی بندد !

دل نبستن سخترین و قشنگترین کار دنیاست !!!!

اما تو بخوان ! همیشه بخوان که آواز تو حقیقت است و طعم حقیقت همیشه تلخ !

جغد به خاطر خدا باز هم بر کنگره های دنیا می خواند و آن کس که می فهمد ،

 می داند آواز او پیغام خداست ! که می گوید:

 آن چه را نپاید ، دلبستگی را نشاید !